((((((((گنجینه وحی ))))))))

مستدرک‏الوسائل     جلد 10  صفحه 386   باب استحباب إنشاد الشعر فی رثاء

الْبِحَارُ، عَنْ بَعْضِ مُؤَلَّفَاتِ الْمُتَأَخِّرِینَ قَالَ حَکَى دِعْبِلٌ الْخُزَاعِیُّ قَالَ دَخَلْتُ عَلَى سَیِّدِی وَ مَوْلَایَ عَلِیِّ بْنِ مُوسَى الرِّضَا (ع) فِی مِثْلِ هَذِهِ الْأَیَّامِ فَرَأَیْتُهُ جَالِساً جِلْسَةَ الْحَزِینِ الْکَئِیبِ وَ أَصْحَابُهُ مِنْ حَوْلِهِ فَلَمَّا رَآنِی مُقْبِلًا قَالَ مَرْحَباً بِکَ یَا دِعْبِلُ مَرْحَباً بِنَاصِرِنَا بِیَدِهِ وَ لِسَانِهِ ثُمَّ إِنَّهُ وَسَّعَ لِی فِی مَجْلِسِهِ وَ أَجْلَسَنِی إِلَى جَانِبِهِ ثُمَّ قَالَ لِی یَا دِعْبِلُ أُحِبُّ أَنْ تُنْشِدَنِی شِعْراً فَإِنَّ هَذِهِ الْأَیَّامَ أَیَّامُ حُزْنٍ کَانَتْ عَلَیْنَا أَهْلَ الْبَیْتِ وَ أَیَّامُ سُرُورٍ کَانَتْ عَلَى أَعْدَائِنَا خُصُوصاً بَنِی أُمَیَّةَ یَا دِعْبِلُ مَنْ بَکَى أَوْ أَبْکَى عَلَى مُصَابِنَا وَ لَوْ وَاحِداً کَانَ أَجْرُهُ عَلَى اللَّهِ یَا دِعْبِلُ مَنْ ذَرَفَتْ عَیْنَاهُ عَلَى مُصَابِنَا وَ بَکَى لِمَا أَصَابَنَا مِنْ أَعْدَائِنَا حَشَرَهُ اللَّهُ مَعَنَا فِی زُمْرَتِنَا یَا دِعْبِلُ مَنْ بَکَى عَلَى مُصَابِ جَدِّیَ الْحُسَیْنِ ع غَفَرَ اللَّهُ لَهُ ذُنُوبَهُ الْبَتَّةَ ثُمَّ إِنَّهُ ع نَهَضَ وَ ضَرَبَ سِتْراً بَیْنَنَا وَ بَیْنَ حَرَمِهِ وَ أَجْلَسَ أَهْلَ بَیْتِهِ مِنْ وَرَاءِ السِّتْرِ لِیَبْکُوا عَلَى مُصَابِ جَدِّهِمُ الْحُسَیْنِ ع ثُمَّ الْتَفَتَ إِلَیَّ وَ قَالَ یَا دِعْبِلُ ارْثِ الْحُسَیْنَ ع فَأَنْتَ نَاصِرُنَا وَ مَادِحُنَا مَا دُمْتَ حَیّاً فَلَا تُقَصِّرْ عَنْ نَصْرِنَا مَا اسْتَطَعْتَ قَالَ دِعْبِلٌ فَاسْتَعْبَرْتُ وَ سَالَتْ عَبْرَتِی وَ أَنْشَأَتُ أَقُولُ الْأَبْیَاتَ

خلاصه روایت  این است که دعبل خزاعی شاعر اهل بیت (ع) می گوید روزی خدمت امام رضا (ع) رسیدم امام را محزون دیدم و اصحاب دور امام نشسته بودند وقتی مرا دیدند فرمودند : مرحبا بر تو یا دعبل مرحبا به کسانی که ما را با دست و زبان یاری می کنند و مرا در کنارش نشاند و فرمود یا دعبل دوست دارم برای ما شعر بخوانی چون این ایام ؛ ایام حزن و غم ما اهل بیت است و در این روزها دشمنان ما مخصوصا بنی امیه شادند یا دعبل کسی به که مصیبت ما کریه کند حتی یک نفر هم باشد پاداش او با خداست ای دعبل کسی که اشک چشمانش برای مصیبت ما جاری شود روز قیامت با ما مشهور شود ای دعبل کسی که برای جدم حسین (ع) گریه کند خدا حتما گناهان او را می بخشد سپس امام بلند شدند و پرده ای آویزان کردند و اهلبتش پشت پرده نشستند و بر مصیبت جدشان حسین (ع ) گریه کردند بعد رو به ما کرد و فرمود یا دعبل مرثیه بخوان برای جدم حسین (ع) و شما یار و مداح ما اهلبیت هستی و تا زنده هستی در یاری ما کوتاهی نکن و هر چه در توان داری یاری ما کن